Skanowanie slajdów w praktyce

Ważna rzecz – zadbaj, żeby szyba skanera była czysta i wolna od kurzu. To samo dotyczy materiału źródłowego, ale należy uważać, żeby nie uszkodzić go przy czyszczeniu. Oprogramowanie pozwala na częściową redukcję zakłóceń wywołanych przez kurz i zadrapania, ale nie należy sądzić, że poradzi sobie ze wszystkim.

Przystępując do skanowania negatywu lub slajdu pamiętaj koniecznie o przystawce. Skanowanie slajdów różni się znacznie od skanowania zdjęć. Skaner działa na zasadzie odbicia światła od przedmiotu, które wpada do obiektywu urządzenia i jest odpowiednio przetwarzane. Przy skanowaniu filmów źródło światła musi znajdować się za filmem lub być odbite przez lustro, ponieważ nie ma możliwości uzyskania obrazu kliszy, gdyż ta przepuszcza światło.

• Po wybraniu odpowiedniej opcji skanowania – zakładamy, że chcesz zeskanować stare zdjęcie lub materiały graficzne, kliknij więc tryb skanowania grafiki – zobaczysz okno, w którym należy dokonać odpowiednich ustawień, w zależności od materiału źródłowego. Wybierz typ dokumentu (np. kartka papieru, film celuloidowy, foto), rozdzielczość i rozmiar. W przypadku założonej nakładki do slajdów, zaznacz odpowiednią opcję w programie. Wywołany film fotograficzny ma kolory w negatywie i nie odbija światła tak, jak kartka papieru, dobrze więc, żeby skaner był poinformowany o typie materiału źródłowego – będzie mógł wykorzystać specjalne funkcje oprogramowania. Jeśli nie znasz dokładnych rozmiarów oryginału, nie przejmuj się – wstaw tymczasowo rozmiar A4, to wielkość całej szyby skanera. Na tym etapie trzeba też wskazać, gdzie zostanie zapisany obraz zdjęcia. Jeśli masz możliwość, wybierz kolorystykę - gdy dokument jest czarno biały, nie ma sensu skanować go w trybie kolor. Dokumenty tekstowe nie wymagają wysokiej rozdzielczości, fotografia już tak. Jeśli chcesz uzyskać wierną kopię zdjęcia, wybierz nie mniej niż 300 dpi. Warto stosować się do następującej zasady doboru rozdzielczości skanowania: 300 dpi, gdy kopia ma być tej samej wielkości co zdjęcie, 600 dpi lub więcej, gdy kopia ma być większa niż oryginał lub priorytetem jest bardzo dobra jakość. Plik dla poczty e-mail lub do umieszczenia w Internecie – rozdzielczości 150 dpi i mniejsza. Zwróć uwagę, że dwukrotne zwiększenie rozdzielczości powoduje czterokrotny wzrost wielkości pliku.
• Kolejnym krokiem jest uzyskanie podglądu dokumentu, jeszcze przed właściwym skanowaniem – w tym celu kliknij opcję Preview lub Podgląd. Skaner wykona polecenie w kilka sekund. Nie widać jeszcze pełnego skanu, ale dzięki opcji podglądu możesz dostosować wielkość dokumentu (dokładnie dopasowujesz pole skanowania na ekranie za pomocą myszy), jeśli oryginał ma mniejszy rozmiar niż A4 oraz zaznaczasz zaawansowane opcje, jak korekcja szumu, usuwanie kurzu, etc. Tu trzeba trochę poeksperymentować, ponieważ każde urządzenie zachowuje się inaczej. Staraj się ustawić parametry urządzenia tak, żeby podgląd odpowiadał jak najbardziej oryginałowi.
• Jeśli jesteś zadowolony z wyniku próby, wydaj polecenie skanowania (Scan). W tym momencie skaner wykona właściwą pracę z zadaną rozdzielczością. Skanowanie trwa w tym przypadku o wiele dłużej niż w wypadku podglądu - jeśli jest ustawiona wysoka rozdzielczość, przygotuj się na kilka minut oczekiwania na wynik.
• Zeskanowany plik zostanie otwarty w programie graficznym skanera lub innym wybranym przez Ciebie, w którym możesz obejrzeć rezultat. Jeśli Cię nie zadowala, możesz dokonać kilku korekt bezpośrednio w programie (np. wyostrzenie). Jeśli obraz wciąż nie jest taki, jak chcesz, pozostaje wykonanie kolejnego skanowania przy zmienionych ustawieniach parametrów skanera.
• Ostatni krok to zapisanie zeskanowanego zdjęcia na dysku. Ważne jest to, co zamierzasz dalej z nim robić. Jeśli to ostateczna wersja, wybierz format JPG z kompresją w granicach 80%. Jeśli jednak zamierzasz dalej obrabiać materiał, dobrze jest zapisać go w formacie bezstratnym i nieskompresowanym, np. TIFF lub BMP. Dlaczego? Każda korekta, po której zapiszesz plik w JPG spowoduje poddanie go kolejnej kompresji, na czym traci jakość zdjęcia. Kilkukrotne zapisanie pliku w tym formacie po każdej dokonanej zmianie, może (nie musi) sprawić, że obraz straci ostrość i prawidłowe kolory. Dobrze jest więc pracować na formacie bezstratnym, a dopiero na koniec pracy zapisać finalną wersję jako JPG.